Rondreis zuid-west USA

Zondag 31 juli 2010

Vanmorgen rond een uur of acht de auto volgeladen en richting Duinkerken gereden. Het voordeel van reizen met het vliegtuig is in ieder geval dat de auto niet meer tjokvol is: alles van meekan moet in vier koffers en vier stuks handbagage passen en bij elkaar maximaal 120 kilo wegen. De TomTom dirigeert ons keurig naar de Ferry van Norfolk, verder een kwestie van paspoort laten zien en aan boord gaan. De overtocht duurt twee uur. We begonnen op het buitendek maar al snel zijn we naar binnengegaan omdat er toch wel erg veel wind stond. Iris en Janine hadden een mooie plek gevonden. Later bleek dat een loungeroom, exclusief voor truckers te zijn (vandaar de gratis koffie en luxe stoelen…). Tegen het einde van de overtocht de White Cliffs of Dover bewonderd en de gebruikelijke plaatjes geschoten.
Vanuit Dover richting Greenwich is Londen gereden want Daan wilde graag de nulmeridiaan zien. We waren niet de enigen: het park is blijkbaar een populaire plek voor de Londenaren om er de zondag door te brengen. Het krioelde er van de mensen maar uiteindelijk vonden we een parkeerplaats precies voor de ingang van het observatorium en het museum in het teken van de nulmeridiaan. Er stond een lange rij op het plein, wij dachten om het museum te bezoeken: twee uur wachten hadden we nu ook weer niet voor over, dus wij op zoek naar de lijn van de nul-meridiaan die ergens op het plein was aangebracht. Na een paar minuten zoeken hadden we de plek gevonden en nadat we een paar japanners de ruimte hadden gegeven gingen Daan en Iris op de positie staan en schoot ik een paar portretten. Pas daarna kregen we in de gaten dat de rij er niet was om het museum in te gaan, maar om op de foto te gaan met de nul-meridiaanlijn. Zonder opzet waren we voorgekropen; met gepaste schaamte vervolgden we ons verblijf met een wandeling naar Queen’s House waar een mooie draaitrap was te bewonderen (Tulip Stairs). Daar aangekomen bleek helaas dat er in het schitterende gebouw niet gefotografeerd mocht worden.

Na Greenwicht achter ons te hebben gelaten gingen we op weg naar het westen van Londen waar Janine een Bed & Breakfast had geboekt op relatief korte afstand van vliegveld Heathrow, waar vandaan we op dinsdag richting USA zouden vertrekken. Het was weliswaar geen Hilton, maar wel een goede uitvalsbasis op de volgende dag Londen te verkennen. De TomTom wees ons keurig, dwars door Londen de weg: nog nooit zoveel culturen binnen zesentwingtig kilometer gezien.

Maandag 1 augustus 2010
Daan wilde naar Greenwich; Iris had haar zinnen gezet op het Nationaal Natuurhistorisch Museum. De ideeën waren opgedaan in de reisboeken die Janine steevast van A tot Z doorneemt om de reis voor te bereiden. Omdat dat in zulke goede handen is bemoei ik me vooraf niet zo met de vakantie; ik geef hooguit aan welke dingen ik in ieder geval wil zien en vervolgens hoor ik wel welke kant ik de auto op moet sturen of in welk vliegtuig we moeten stappen.
Met de metro, die op slechts 1 minuut van onze B&B-locatie was verwijderd zaten we in mum van tijd in de buurt waar veel musea zijn gelegen. Het NHM zat in een schitterend pand en bezit zo’n elf miljoen objecten: van dinosaurusskeletten tot lieveheersbeestjes.
Zo’n drie uur rondgestruind in een omgeving waarin je je in de film “A night at the museum” waant.
Daarna met de metro naar de Towerhill geraasd en van daaruit een wandeling langs de Thames gemaakt en de highlights bewonderd: London Tower, Towerbridge, London Eye, Big Ben en Houses of Parlement. Om Daan en Iris te plezieren een Mac Donalds gezocht en gevonden aan de zuidzijde van de rivier ter hoogte van de Big Ben. Janine had het er voor over om een half uur in de rij te gaan staan, wij gebruikten de tijd om op een tafeltje te azen. En jawel: precies op tijd gevonden.
Daarna via het metrostation Westminster richting westen getrokken: zo rustig als het ’s morgens was, zo druk was het ’s avonds. Compleet Japanse taferelen: tjokvolle metro’s met een temperatuur van zo’n dertig graden. Op het BBC-avondjournaal zagen we dat juist vandaag de eerste metro met airconditioning in gebruik was genomen (dat werd tijd ook…). Aan het einde van de dag de koffers weer gepakt, alvast in de auto gezet en de wekker op kwart over vier ’s nachts gezet.

Dinsdag 2 augustus 2010
We werden eerder dan de wekker wakker en om half vijf zaten we in de auto en in een donker Londen reden we richting Heathrow. Vooraf had Janine een longstay parkeerplaats gereserveerd om de auto tot 31 augustus te laten staan. We stuitten echter als eerste op een Bussines-parkingplace waar we de auto gedurende een maand voor slecht 29 pond kwijt konden. Daarom boeking gelaten voor wat die was en in alle vroegte met de bus vanaf deze parkeerplaats richting terminal drie. Inchecken verliep vlot. Alhoewel we aanvankelijk niet met zijn vieren maar in de combinatie drie plus één apart zouden zitten, hebben de vriendelijke mensen van American Airlines ons met z’n drieën op een rij geplaatst ter hoogte van de vleugels en de nooduitgangen (altijd handig..)
Na een uitgebreid ontbijt, voor het eerst aan dit reisverslag zitten werken. Hierna draag ik het netbook aan Daan over, zodat hij zijn verhaal aan de harddisk kan toevertrouwen.

Nadat we, na 8 uren te hebben gevlogen, in Chicago waren geland mochten we richting douane. Over de controles hoor je verschillende geluiden, van “het verliep soepel” tot “ze vroegen het hemd van mijn lijf”. Bij de man voor ons, afkomstig uit Saoudie Arabië, vroegen ze in ieder geval het hemd van zijn lijf en mocht hij eerst door naar een speciale controle voor die, al dan niet, het land in mocht.
Bij ons wilde de dame weten hoe we er bij kwamen om in Fort Collins een eerste hotelovernachting hadden geboekt en ik zij dat dat hotel simpelweg op de route lag, keek ze wat vreemd op. En wat wilde wa dan allemaal gaan zien in Colorado en omgeving ? Nadat Janine een lijst met Nationale Parken had opgesomd was ze overtuigd en mochten we verder. De anderhalf uur tussen de twee vluchten hadden we hard nodig: uiteindelijk belanden we vijf minuten voor het boarden bij de juiste gate. In de binnenlandse vlucht van American Airlines was Wifi aan boord, wat helaas wel 10 dollar kostte voor je er gebruik van mocht maken. Dan maar wachten op het eerstvolgende gratis wifi-punt om het internetdagboek bij te gaan werken en dat hebben we aangetroffen in ons Comfort Inn hotel in Fort Collins Colorado, zo’n 90 kilometer boven Denver. We zijn daarheen gereden in een bak van een wagen (Chrysler Touring Comfort Van), waarin we desnoods met z’n vieren kunnen slapen in de bagageruimte (weliswaar een beetje overdreven).
Eenmaal in de auto vielen Iris en Daan (ook in die volgorde) in slaap om op de parkeerplaats te worden gewekt door het autoalarm wat ik per ongeluk liet afgaan. Gelukkig konden ze direct het bed induiken om de gemiste slaap in te halen (terwijl ik dit typ is het hier 18.00 uur: in Nederland is het dan twee uur ’s nachts. Geen wonder…
Janine in ik voelen ons, zeker na een verfrissende douche, nog redelijk fit maar zullen het morgenochtend wel voelen.
Jullie lezen erover in een volgend reisverslag.